نویسنده: فاطمه محبوبی  جمعه 84/12/5  ساعت 3:58 عصر

یکی از بزرگترین افتخارات هرانسانی نکوییهایی است که از اوبه یادگار می ماند. پیامبر اسلام نیز از بستن پیمانی در 20 سالگی اش همیشه با افتخار یاد می کردند. اساس آن پیمان ( حلف الفضول ) دفاع از حقوق ضعیفان بود:

" هر گاه مظلومی گرفتار ظالمی می شد و توان مقابله نداشت بر جوانمردان این پیمان واجب می شد که داد او را از ظالم بستانند."

این پیمان بیست سال قبل از پیامبری حضرت محمد (ص) برقرار شد و مگر از امین قریش جز این می توان انتظار داشت ؟!   که نمی توان داشت

تمام کارهای ایشان در دوران پیامبری اش گسترانیدن عدل و مساوات بود :

    از انفاق تمام ثروت همسر محبوبش در راه خدا گرفته تا عقد پیمان اخوت بین مهاجر و انصار ،  نارضایتی اش از آویزان شدن پرده ای بر درب منزل دخت با تقوایش – که او دختر خویش را برتر از آن می دید که گرفتار زیور دنیا شود – و تعیین پیشوایی علی ابن ابیطالب (ع) – که او از شدت عدلش کشته شد - .

در اخرین روزهای حیات خود چون بیماری شدت یافت به مسجد رفتند و در جمع یاران فرمودند : هرکس از شما به گردن من حقی دارد آن را بطلبد. پیرمردی مدعی شد که ان حضرت ناخواسته عصای خود به شکم او زده است . پیامبر آن عصا را طلبیدند . پیرمرد محکم و قاطع از پیامبر خواست شکم خود را برهنه سازد و با بوسه باران پیامبر گفت : من از آتش دوزخ به محل قصاص پیامبر پناه می برم.  

..... و او خود مظهر شکوه و عدالت بود .